Zeker 200.000 Nederlandse reizigers zijn gestrand in het buitenland vanwege het coronavirus, meldde het ANVR deze week. Wij legden contact met Nederlanders die op dit moment op reis of vakantie zijn. Waar zijn ze nu? Proberen ze terug naar huis te komen en lukt dat wel, of niet? Hier lees je hun verhalen.
Klik op de foto om de volledige tekst te lezen.
Zijn jullie op wereldreis? “Wij zijn nu ruim 7 maanden aan het reizen, begonnen in Rusland en met de Transmongolië-Express naar Beijing, via China door Zuid-Oost Azië, India en Nepal naar Australië en Nieuw-Zeeland. Na twee maanden Argentinië (en een uitstapje naar Antarctica) nu net een aantal dagen in Chili. Ons plan is/was om tot augustus te reizen, nog een kleine 5 maanden dus.
Tot nu toe hebben we nog relatief weinig problemen ondervonden, behalve dat er veel gesproken wordt over het virus en er hier en daar mensen met mondkapjes lopen. We zijn één keer, toen we een auto deelden met een ouder Argentijns stel, gevraagd of we corona hadden en hoe lang we al in Zuid-Amerika waren. Daarnaast werd bij de Chileense grens onze temperatuur gecheckt en moesten we twee formulieren invullen. In Valparaiso is tot nu toe alles nog open en gaat het leven op straat gewoon door. Vandaag sluit Chili officieel haar grenzen, dus we zullen zien wat dit voor het dagelijks leven hier gaat betekenen.”
Wat zijn jullie nu van plan? “Omdat we nog een aantal maanden te gaan hebben, hebben we besloten om de situatie een aantal weken aan te kijken. We hebben een fijn Airbnb-appartement geboekt, veel verse groente en fruit ingeslagen en een chromecast gekocht zodat we Nederlandse TV en films naar de televisie kunnen streamen. Als we nu naar huis gaan, betekent het einde wereldreis. Wij kunnen niet zeggen ‘over een jaar als het rustig is gaan we wel weer verder reizen’. Dat maakt de beslissing (emotioneel gezien) lastig. Vandaar dat we het nog even willen afwachten.”
Foto’s: Jeroen & Simone bij El Hornocal, de 14-kleurige heuvels in Humahuaca, Argentinië. En het koppel met vlag op Antarctica.
Na Laos en Cambodja was het nu de beurt aan Vietnam. Ik reisde van het zuiden naar het noorden van Vietnam. Hoe verder ik in het noorden kwam hoe meer berichten ik kreeg dat het noorden op slot zou gaan begin maart. Balen natuurlijk, maar de onzekerheid of tours wel of niet doorgingen gaf mij een slecht gevoel.
Daarom koos ik ervoor om terug te gaan naar Thailand, om daar mijn reis voort te zetten.
Uiteindelijk ben ik naar het eiland Koh Chang gegaan en werden de berichten steeds slechter wat betreft het virus, over heel de wereld.
Vanaf nu stond elke dag bij mij in het teken van het nieuws lezen over het corona virus, daardoor kon ik niet meer van mijn reis genieten. Ik kon via KLM mijn reis gratis omboeken en wilde heel graag mijn reis eventueel langer doorzetten. Na enige twijfel en regelmatig contact te hebben gehad met het thuisfront heb ik besloten om eerder naar huis te gaan.
Uiteindelijk heb ik ruim 2,5 maand rondgereisd en ben ik dankbaar voor de tijd die ik hier in Azië heb gehad. Reizen moet je voor je plezier doen en vrijwillig. Je moet niet op reis blijven en elke dag leven in angst.
Na al die vreselijke berichten in Nederland heb ik me gelijk aangemeld bij verschillende hulporganisaties en hoop ik, nadat ik vandaag terugvlieg naar Nederland, mijn steentje bij te kunnen dragen in de samenleving. Het voelt goed zo. En ik weet zeker dat ik nog een keer hier in Azië terugkom om mijn geplande reis voort te zetten als de omstandigheden beter zijn!”
“As I write zijn we in Kuala Lumpur. De dag nadat we aankwamen werden we ‘verrast met een welkomstcadeau’. Een lockdown. Niet eerder tijdens onze wereldreis kwam corona zo dichtbij. Eerder tijdens onze reis waren er besmettingen in Melbourne waar we toen waren. Los van het nieuws was er in Australië verder weinig van te merken voor ons.
In februari waren we in Vietnam. De eerste besmettingen in het noorden waren toen een feit. Wij hebben toen onze originele plannen gewijzigd. De trips naar Ha Long Bay, Cat Ba en de Ha Giang Loop hebben we gecanceld en zijn toen naar het zuiden gegaan.
In Da Nang raakte corona ons voor het eerst. Een deel van de openbare plekken was gesloten, zoals indoor speeltuinen. Parken waren verlaten. Voordeel: mijn kinderen hadden de publieke speeltuin voor zichzelf en konden tig keer achter elkaar in de elektrische treintjes.
Na Vietnam waren de Filipijnen (Boracay) aan de beurt. Ons plan was om daar 2 weken te blijven. Van tevoren hadden we onze uitreistickets geboekt. Gedurende ons verblijf daar kregen we te horen dat op zondag Manila in lockdown ging. Het toeval wilde echter dat wij op zondag ook onze tickets naar Maleisië hadden geboekt. De laatste paar dagen hadden wij dus geen stress dat we het land uit moesten, of nog erger, dat we er niet uit konden.
En toen: Maleisië. Van tevoren hadden we research gedaan naar de corona situatie. In Maleisië waren op dat moment weinig besmettingen en bovendien is de gezondheidszorg daar goed. Zoals ik eerder vertelde, kregen wij ook hier te maken met een lockdown. Mijn gevoel zei direct dat ik naar huis wilde.
Op Facebook had ik eerder nare verhalen gelezen van toeristen die wel in een land waren gebleven met een lockdown. Zij werden geweerd in restaurants, op straat uitgescholden voor corona en kwamen in schimmige situaties terecht. Wij reizen met kleine kinderen. Ik wilde hoe dan ook voorkomen dat wij te maken zouden krijgen met dat soort taferelen.
In Nederland heerst ook corona. Voor mijn gevoel was het kiezen tussen twee kwaden. Tijdens een eventuele besmetting zijn we liever thuis omringd met mensen die om ons geven dan anoniem in Azië waar niemand om je geeft.
Normaal boeken wij nooit ver van tevoren tickets. Dit keer hebben wij echter in december al tickets geboekt tussen Bangkok en Tel Aviv. Het einde van onze reis wilden we afsluiten met 2 weken Israël. De tickets van Tel Aviv naar Amsterdam zijn ook geboekt. Israël heeft al langere tijd te maken met een lockdown. Momenteel is airline El Al niet bereikbaar voor het annuleren van onze tickets of wijzigen van onze tickets. En heel eerlijk? Voor nu is dat onze laatste zorg. We gaan nu eerst zorgen dat we thuiskomen. De rest van het regelwerk komt dan.”
Tijdens het reizen hadden we weinig tot geen last van het corona virus hier in Zuid-Amerika. Je zag af en toe een keer Chinezen voorbijkomen met een mondkapje, maar dat was het dan. Tot we terugkwamen van Paaseiland.
We hebben 5 dagen op Paaseiland gezeten met bijna geen internet en het viel ons al op dat op de terugreis door vliegtuigpersoneel mondkapjes werden gedragen. Die avond laat aangekomen op Santiago en lekker gaan slapen. De volgende ochtend gelijk door naar Valparaiso en meegedaan met de Free Walking Tour. Voor ons nog niks aan de hand en een leuke middag gehad. Totdat we in de avond de laptop voor het eerst opensloegen en Facebook openden. Een en al berichten van geruchten dat landen in midden Amerika grenzen dicht gooiden en dat waarschijnlijk Peru en Bolivia hetzelfde gingen doen.
Toen kwamen diezelfde avond om 22:30u lokale tijd de presidenten van Bolivia, Peru en Argentinië met de berichten dat de landen op slot gingen voor 14 dagen. Toen stond ons hart echt even stil. Wij zouden over een week naar Bolivia gaan, maar dat zat er waarschijnlijk niet meer in.
Toen al nagedacht van wat willen we doen: blijven of naar huis. Hoe erg wordt dit. Besloten om te blijven en door te reizen naar het noorden van Chili. Zolang we ons kunnen blijven bewegen en activiteiten kunnen doen is het oke en houden we wel 14 dagen vol. Maar wat als het langer duurt… continu spookte de twijfel door ons hoofd. Tot de volgende dag het bericht kwam dat Chili ook de grenzen gaat sluiten. Inmiddels hadden we ook al begrepen dat Peru verbiedt om buiten te komen en in Bolivia mensen vanaf 15u binnen moeten blijven. Toen kwam voor ons – na echt een hele dag wikken en wegen – het besluit om toch te proberen om thuis te komen.
Wie weet hoe lang we anders vastzitten in een wildvreemd land, waar je nergens naartoe kunt, winkels worden geplunderd, je geen appartementen meer kunt boeken.. kortom te veel onzekerheid.
Als je dan denkt dat je er met die beslissing bent; nee dan komt er nog zoveel meer onzekerheid op je af. Niemand is te bereiken, van de ambassade tot aan KLM. Je weet niet of je nog naar huis kunt, waar je nou goed aan doet. Of bijvoorbeeld bussen in het land ook niet meer rijden. De onzekerheid is killing. Uiteindelijk via Nederland heeft mijn moeder contact gehad met KLM en hebben wij een ticket voor a.s. vrijdag maar de vraag is of die vlucht nog gaat.
Niemand kan ergens antwoord op geven en we zullen moeten afwachten. Onze vlucht is inmiddels ook alweer een keer omgeboekt naar een later tijdstip en via een andere route.
Maar er zijn zoveel mensen die tegelijkertijd naar huis willen. Zoveel extra kosten, mensen die € 1800,- voor tickets betalen, één grote chaos en uitzoekwerk.
Wij hebben besloten om z.s.m naar Santiago de Chile te reizen voordat het busvervoer ook wordt platgelegd om zo maar zo dichtbij het vliegveld te zijn als mogelijk. Nu maar hopen dat ie gaat. Na vandaag sluit officieel het luchtruim van Chili. Toen kwam ook de oproep van de regering aan alle NL om terug naar huis te komen. Dat was voor ons de bevestiging dat we de goede keuze hebben gemaakt. We willen heel graag reizen en we eigenlijk nog helemaal niet klaar voor het ‘teruggaan naar huis’. Maar elke dag leven in onzekerheid, niet weten of je nog wel naar huis kan komen is veel erger. We willen reizen, maar wel veilig voor onszelf en anderen om ons heen.”
Twee dagen later ontvangen we het volgende berichtje van Serena:
“Helaas is voor ons het nog niet voorbij. Wij zitten nog in Chili! Gisterochtend stonden wij op het vliegveld. Maar we konden niet inchecken.. KLM had de tickets niet ’betaald’ waardoor we niet mee konden met GOL – de vliegtuigmaatschappij die ons naar Sao Paulo zou brengen. Zelf een ticket betalen of kopen kon niet bij GOL omdat we dan officieel geen transfer hadden vanuit Brazilië naar huis. Dus kom je het land niet in. KLM was niet te bereiken.. dus de vlucht is zonder ons vertrokken
Na uren bellen toch KLM aan de lijn en ze hebben geprobeerd de vlucht om te boeken. Maar ook toen kregen ze mijn ticket niet voor elkaar… de tickets waren gereed om 06:10 de check in sloot om 05:50u… we mochten weer niet mee. Daarna mededeling dat we zelf maar een ticket moesten regelen.. nou geen doen natuurlijk, weer contact gezocht met KLM. We hebben nu een ticket voor de 22e en we zitten weer terug in ons appartement.
Ach we zitten nu weer chill in ons appartementje en moet zeggen een dag als gisteren brengt ook hele mooie dingen naar boven. Alle vrienden en familie die aan alle kanten willen helpen. Tot andere eigenlijk wildvreemde reizigers waar je contact mee krijgt. En zelfs donuts komen brengen voor in de lange rij bij KLM. Dat geeft een enorm warm gevoel!
We blijven positief en hopen zondag naar huis te kunnen! Fingers crossed dat Brazilië het luchtruim zondag niet dichtgooit wat nu wel de voorspelling is. Ik zal heel blij zijn als het zondag 20:00u lokale tijd is en wij in het vliegtuig zitten naar Amsterdam.”
Foto: Glaciares National Park, Argentinië
Mijn vriendin heeft nu 2 weken vakantie genomen omdat de taxi’s op het moment het niet waard zijn om heen en weer naar haar werk te rijden. We moeten verplicht met een mondkapje naar buiten en tussen 21:00 en 5:00 is het nu verplicht om binnen te blijven. Het is dus vooral onhandig, maar gelukkig kunnen we ons nog wel goed vermaken in het appartement met onze huisgenoten!”
Blijf je in Ecuador of probeer je snel thuis te komen? “Begin van de week wilde ik proberen om deze week naar huis te gaan. Maar alles veranderde hier zo snel en de enige mogelijke vlucht die nog naar Nederland ging kostte 9600 dollar. Ik was eigenlijk van plan om vanuit Bogota naar Cancun te vliegen, maar de grens met Colombia is dicht, dus dat plan ging helaas ook niet door. Dus uiteindelijk heb ik besloten hier te blijven en volgens KLM zou ik 6 april weer naar huis kunnen vliegen.”
Welke problemen heeft ze ervaren door het corona virus? “Er rijden geen/minder bussen. Ik kom de grens van Bolivia naar Peru niet over. Alle parken en attracties zijn dicht. Ik ben al 2x gecontroleerd door politie en waar het nu op neer komt; ik moet naar huis. Verder merk je ook wel angst van de locals om me heen.”
Wat is jullie plan nu? “Wij hebben de keuze gemaakt om zo snel mogelijk naar huis te gaan. We hebben een vlucht geboekt voor vrijdag. Hopelijk wordt deze niet gecanceld. Wij gaan via Amerika vliegen.”
Het plan was in eerste instantie om nog naar Maleisië, Singapore en India te gaan. Tot drie dagen geleden zouden we na Jakarta naar Singapore en daarna richting Borneo. De vluchten waren al geboekt. Ik had nu dus eigenlijk in Singapore moeten zijn.
In Jakarta is heel veel dicht qua attracties en eigenlijk hadden we hier ook helemaal niet willen zitten. Het corona virus leek alleen de laatste dagen steeds dichterbij te komen. De Indonesische cijfers vertrouwen we niet helemaal en de grenzen om ons heen sluiten. De keus was dus: Nederland of Nieuw-Zeeland. Het is Nieuw-Zeeland geworden. Deels omdat mijn vriend om bureaucratische redenen dit jaar zes maanden in Nieuw Zeeland moet wonen en ook omdat ik niet verwacht snel aan het werk te kunnen in Nederland of Nieuw-Zeeland nu alles op slot gaat. Dan blijven we liever gewoon samen.”
Wanneer vertrekken jullie uit indonesië? “We hebben vrijdag een vlucht. Ik had maandag mijn visum binnen en we hebben daarna gelijk een ticket geboekt. Dat ging gelukkig soepeltjes, al geeft de overheid in Nieuw-Zeeland wel aan dat inwoners snel naar huis moeten komen. Bij aankomst moeten we twee weken in zelfisolatie. Mijn vriends broer leent ons een auto en dan zitten we twee weken in een Airbnb van zijn ouders. Heel jammer dat onze reis twee maanden voor tijd moet worden ingekort.
Ik voel wel dat het de meest verstandige optie is. Ik wil hier gewoon niet ziek worden. Niet voor mijn eigen comfort maar ook omdat ik geen last wil zijn voor het gezondheidsnetwerk hier in Indonesië. Het zal lastig genoeg zijn om de lokale bevolking van goede zorg te kunnen voorzien wanneer hier ook het virus meer voor gaat komen.
Op zich ga ik dus nu een jaar naar Nieuw-Zeeland en dat is natuurlijk heel erg tof. Ik maak me wel zorgen om de rest van het jaar. Ik zou mijn zusje in Vietnam zien in september en ben bang dat dat misschien niet doorgaat. Maar voor nu focus ik me erop gezond en wel in Nieuw-Zeeland aan te komen.”
Maar de volgende dag stuurt Talitha een update:
“Een minder leuke update van mijn kant is dat door de sluiting van de grenzen in nieuw Zeeland ik vandaag niet met mijn vriend mee kan. Hij vliegt over een uur en ik vlieg morgen naar Nederland. Heel verdrietig omdat we niet weten wanneer we elkaar weer kunnen zien.”
Het openbare leven in Morelia valt niet stil. Je merkt er heel weinig van. Meer en meer mensen lopen wel met een mondmasker rond, maar voor de rest is alles gewoon open.”
Wat is jullie plan?: “We proberen om een rechtstreekse vlucht van Mexico City naar Amsterdam te vinden.”
Dat is gelukt: twee dagen later krijgen we een berichtje van Mathieu. Ze zijn net geland, in België. Bijna thuis.
Welke problemen heb je ondervonden door het coronavirus? “Er is vooral heel veel onduidelijkheid in de landen zelf. Op het vliegveld kunnen ze je niet eens vertellen of je een bepaalde overstap nou wel of niet kan maken. En ook dat – van de ene op andere dag – zomaar de grenzen dicht kunnen gaan.
Ik had eigenlijk een 3-daagse tour geboekt over de zoutvlaktes in Bolivia met oversteek naar Chili. Deze tour heb ik alleen maar dag 1 mee kunnen doen omdat de grens van Chili dicht ging. Vervolgens heb ik op dag 2 bij de grens zitten wachten (4,5 uur) op een auto die mij de grens over zou brengen, naar het vliegveld in Calama (Chili). Om daar weer te wachten op een vlucht naar Santiago. Om vervolgens in Santiago 11 uur te wachten om een enigszins betaalbare vlucht te boeken naar Amsterdam. Waarvan de hoop is dat de overstap niet gecanceld wordt…”
Ga je je backpackreis afmaken? “Ik ben in eerste instantie van Bolivia naar Chili gevlucht, omdat het in Chili beter zou zijn. Toen ging toch ook alles dicht in Chili. Dus nu heb ik besloten om naar huis te gaan. Reizen is op deze manier niet leuk. Niks werkt, je voelt je minder welkom en krijgt rare blikken van mensen. Gelukkig wel leuke medestanders gevonden op het vliegveld en tijdens de tour, zoals je op de foto’s en video kunt zien!”
In de eerste week begonnen alle maatregelen door COVID-19 vorm te krijgen, mocht er niemand het land meer in en sloten alle themaparken en vervolgens hotels en bars. Het is hier nu een heel stuk rustiger, bijna uitgestorven zeg maar. Niet dat het voor ons veel uitmaakt; we komen hier al jaren, dus de parken missen we niet echt. En we zitten ook al jaren in dezelfde villa, dus ook daar geen probleem. Wel was onze terugvlucht even weg, maar begin deze week kregen we van United een alternatief, wat nu ook bevestigd is.
We vliegen op de originele terugreisdag, alleen 20 minuten eerder en overstap op Newark i.p.v. Washington. Eigenlijk kun je wel zeggen dat we, behalve de heenvlucht, nauwelijks enig verschil is met andere Florida reizen. Behalve dan dat de restaurants leeg zijn, net als veel schappen in de winkels. Ook die gekte heeft hier toegeslagen.”
Welke invloed heeft het corona virus op je reis? “Ik heb nog heel weinig problemen gehad. Ik heb het geluk dat ik veilig op een boot zit op de Caribische zee, wat al een soort van quarantaine is. We wilden door het Panama-kanaal varen maar dat hebben we moeten uitstellen. Het probleem dat ik nu ondervind is dat ik een keuze moet maken of ik misschien toch terug moet gaan naar Nederland.
Ik zit nog erg te twijfelen of ik vertrek. Ik wil niet terug, maar het is misschien wel het verstandigst omdat ik niet weet hoe lang de grenzen gesloten blijven. Als dit nog maanden duurt en ik geen geld meer heb, dan heb ik een probleem. Maar ik zit veilig op de boot en ik heb de mogelijkheid om bij een local in Panama-stad te blijven.”
Een paar dagen later ontvingen we van Kirsten een berichtje:
“De situatie is wel wat veranderd, ik ben ondertussen terug in Nederland. Er werd 2 dagen van te voren besloten dat de luchthaven voor minimaal 1 maand gesloten werd en er was een avondklok ingesteld. Ik heb dus heel last minute een ticket geboekt omdat het onzeker was wanneer de volgende mogelijkheid zou zijn dat ik terug kon komen. Ook werd het sterk geadviseerd vanuit de ambassade!”
“We doen zoveel mogelijk landen samen, maar soms wil iemand naar een ander land dan de rest dus dan splitten we op voor een tijdje. Zo hebben we alle samenstellingen gehad: allemaal alleen, 2 om 1 en met z’n 3e samen reizen.”
We zijn sinds 24 oktober op reis, dus op dit moment 148 dagen. Ons plan was om rond half mei naar huis te gaan, maar we hebben toch besloten om vandaag – 19 maart – naar huis te vliegen.
In het begin ondervonden we niet veel problemen. Toen ik in Vietnam was, is tegen mij gezegd dat Sapa dicht zou gaan voor toeristen. Maar dit bleek niet het geval te zijn dus daar kon ik gewoon nog naartoe reizen. Begin maart zijn we met z’n 3-en naar Indonesië gegaan en ook daar was in het begin nog niks te merken van problemen. Dit werd later steeds meer.
Het eerste nieuws was dat we niet meer naar Jakarta konden gaan, dus daar hebben we onze reis omheen gepland. Niet veel later hoorden we dat meer plekken dicht zouden gaan waardoor we bijna nergens meer heen konden reizen. Gisterochtend kregen we berichten vanuit Nederland dat we naar huis moesten komen, dus toen zijn we op zoek gegaan naar de eerstvolgende vlucht. Doordat het zo lastminute is en veel mensen naar huis gaan, is dit uiteindelijk een enorm dure vlucht geworden. Maar als we een paar dagen later zouden vliegen – voor een normale prijs – was het niet zeker of we überhaupt nog wel thuis konden komen. We hebben het zekere voor het onzekere genomen. We hopen dat deze vlucht gewoon gaat en dat we overmorgen weer thuis zijn.”
Ze zit met een groep vast in een hostel op het eiland. Is er geen enkele mogelijkheid om thuis te komen? “Het werd al vrij snel duidelijk dat ik niet meer naar Guatemala kon. Daarna wilde ik naar Belize, maar ook daar zou ik als Europeaan niet meer de grens over komen. Ook eventueel naar Panama of Mexico was geen optie meer toen de directe KLM-vluchten stopten.”
“Ik moet zeggen dat – ondanks dat deze maatregelen vele mensen raken, veel zorgen en ongerustheid teweegbrengen – ik het er wel mee eens ben. Vergeet niet dat gezien de sociale opbouw in Colombia en heersende armoede onder een groot deel van de bevolking er daardoor een grotere kwetsbare groep is voor het virus dan bijvoorbeeld in Europa.
Het beschermen van onze medemens staat nu voorop.
Dat het economische en financiële gevolgen heeft staat vast, ook voor ons. Starten met een hotel met alle enthousiasme en ideeën en dan met deze crisis te maken krijgen is ronduit desastreus. Maar de situatie veranderen kunnen wij niet, alleen begrip opbrengen voor de maatregelen en realiseren dat wij alleen samen deze situatie het hoofd kunnen bieden.
Met dit in het achterhoofd, een leeg hotel in ons bezit en gezien alle oproepen van gestrande reizigers op social media waarvan vele wanhopig van aard, hebben wij besloten het hotel open te stellen voor deze reizigers. Om toch een plaats te bieden waar zij zich welkom kunnen voelen tot zich meer duidelijkheid of een oplossing aanbiedt. Gezien de situatie een goede oplossing om samen deze periode door te komen. Gestrande reizigers hebben een ‘huis’ en wij bieden ons hotel voor een break-even prijs aan om niet in onze opstart periode verder in de problemen te komen. De handen ineenslaan zullen we maar zeggen.
We hebben vele reacties gekregen waaruit voor ons blijkt dat onze beslissing een juiste is. Veel positieve reacties en enkele negatieve reacties met beschuldigingen dat wij misbruik van de situatie maken. Feit is dat ons aanbod met goede bedoelingen is gedaan en een hotel gratis aanbieden onmogelijk is, in ieder geval voor ons.
Ik heb zelf twee dochters in Nederland en voor het eerst sinds ik hier woon voel ik mij echt ver weg. Ongerustheid en zorgen spelen op. Ik weet alleen dat mochten zij hulp nodig hebben er vrienden en familie aanwezig is om dat te bieden. De gestrande reizigers hier hebben dat niet, zij staan er vooralsnog alleen voor en wij hopen tenminste het gevoel te geven dat zij niet alleen of vergeten zijn. Niet uit commercieel gewin, maar om samen deze periode door te komen.”
De foto is deze week gemaakt in Palenque Mexico. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en van dag tot dag te leven.”
In Colombia gebeurt een beetje hetzelfde als in de rest van de wereld. Mensen moeten zoveel mogelijk binnen blijven, supermarkten worden leeggekocht, het hele leven staat op zijn kop. Voor mij is het moeilijkste dat ik na maanden nog steeds mijn ouders niet kan zien en dat ik geen idee heb wanneer ik mijn familie weer kan zien. Ik wil niet naar Nederland, helemaal niet zelfs, maar er was altijd de vrijheid om te gaan en dat is nu weg.
Als er iets gebeurt met familie of vrienden zit ik hier en zij daar. Dat baart me zeker wel zorgen. Maar ik ben er ook weer niet de hele dag mee bezig. Ben gewoon thuis aan het werk aan mijn eigen bedrijf zoals op een normale dag. Naar de sportschool of leuke dingen doen buitenshuis gaat nu niet.
In Colombia merk je heel veel de invloed van het corona virus. Straten zijn leeg, Bogotá gaat op slot, veel musea zijn dicht, alle nationaal parken zijn dicht, je kunt letterlijk geen kant op. Zelf hebben wij extra boodschappen in huis gehaald, gewoon voor het geval dat. En de hele dag staat de radio aan voor nieuws.
De maatregelen van de (lokale) overheid veranderen namelijk min of meer per uur. Het is afwachten wat er gaat gebeuren, maar vooral heb ik goede hoop dat ik, zoals gepland, eind dit jaar een weekje naar Nederland kan om mijn familie en vrienden te bezoeken.”
We zijn op dit moment in Colombia waar de grenzen gesloten zijn. We zijn helaas net te vroeg weggegaan van de mooiste plek waar we beide ooit geweest zijn: Mistica Hostel op een privé eiland, daar hadden we best in quarantaine willen zitten! ?
De dingen waar we tegenaan lopen hier in het land zijn voornamelijk de avondklok en de mondkapjes op straat. Wat we beide veel vervelender vinden is de paniek die mensen in Nederland hebben en alle wisselende berichten. “Kom hierheen!” “Blijf daar!” Wij hebben besloten om het hier aan te kijken en een rustige plek op te zoeken in plaats van halsoverkop terug te keren naar Nederland.
Wij voelen ons goed en veilig in Colombia en we denken niet dat de situatie in Nederland op dit moment beter is. Mocht het écht uit de hand lopen, hebben we er vertrouwen in dat we altijd terug naar NL kunnen. Op dit moment voelt dat voor ons niet als een betere keuze.
We zijn nog steeds ontzettend aan het genieten van al het moois wat Colombia te bieden heeft. We zijn vrolijk, gelukkig en zijn eigenlijk gewoon het beste aan het maken van de huidige situatie. We gaan ons pas echt zorgen maken als de situatie daar is – zo lang dat niet hoeft blijven we lekker hier. In de zon (met een Corona’tje in de hand) buiten, in een heerlijk land.”
De volgende dag ontvingen we het volgende berichtje: “De situatie is inmiddels behoorlijk verergerd hier, dus gaan toch proberen naar huis te komen. Mensen worden uitgescholden, met stenen bekogeld en heel veel hostels gaan dicht. Denk dat het verstandig is.”
Natuurlijk denk ik na over eerder naar huis gaan maar dat is echt heel lastig. Bijna alle vluchten worden geannuleerd vanaf Panama en ik kan nog niet via de USA naar huis. Dan moet je 14 dagen niet in Europa geweest zijn. KLM is niet bereikbaar, omboeken kan via de app maar ook daarin is de eerstvolgende vluchtoptie pas 28 maart.
Ik heb me gemeld bij de Nederlandse ambassade in Costa Rica en zij zijn aan het onderzoeken hoeveel Nederlanders er in Centraal-Amerika zijn en of ze iets kunnen regelen. Zolang het kan, blijf ik mijn originele plan volgen en probeer zoveel mogelijk te genieten! (En hopen dat het hier niet uit de hand loopt). Stil zitten heeft ook geen zin en de mensen hier kunnen de inkomsten uit toerisme nog goed gebruiken. Maar als de ambassade wat kan regelen ga ik daar wel gebruik van maken. Vervelend is vooral de onzekerheid, je weet niet waar je goed aan doet. (Social) Media maakt je gek.”
Ze schrijft ons het volgende: “Hola amigos! Op dit moment zijn wij, een groepje van 5 Nederlandse meiden, gestrand in Mendoza, Argentinië. Wij zitten hier nu een week in een villa lockdown. Wat begon als grapje met de naam Corona Cage, werd harde realiteit. Tijdens het weekend hebben we nog even kunnen ontsnappen aan de villa bubble en hebben we nog een wine tasting en barstreet avondje gehad. Maar daarna werd al snel duidelijk dat het serieus was en is de boel op slot gegaan.
Waar de ene helft van de groep in paniek is gevlucht naar omliggende landen, hebben wij besloten hier veilig te blijven en het uit te zitten totdat we meer informatie hebben en/of weer rond kunnen reizen. Met een zwembad, mooi weer en voorraadje eten en wijn hebben we het zo slecht nog niet! En met een dosis Nederlandse nuchterheid en humor is er nog geen reden tot paniek.
De supermarkten raken langzaam wat leger en de locals kijken ons verschrikt aan maar het loopt hier zeker nog niet uit de hand gelukkig. Elke avond en ochtend staat er een heerlijk familiediner op tafel en verder maken we er vooral het beste van met zon- en yogasessies, workouts, cheese platters en filmavondjes en vele flessen wijn.
Voorlopig zitten we hier nog eventjes en wachten we rustig het besluit van de Nederlandse overheid af om ons terug te halen. Alhoewel het hier zo slecht nog niet is. 😉 We maken er echter geen grap van, we proberen het beste te maken van een shit situatie! Uiteraard leven we mee met alle mensen voor wie de situatie een stuk ernstiger is.”
Een paar dagen later ontvangen we een berichtje van Kimberley:
“Inmiddels hebben wij bericht gehad dat er van de week extra vluchten naar Buenos Aires gaan vanaf Mendoza, dus waarschijnlijk zijn dit onze laatste daagjes in de villa!”
Wij gaan voorlopig nog niet naar huis. We hebben deze overweging gemaakt omdat het bijna onmogelijk is om een ticket terug te vinden. En als je die al vindt zijn ze onbetaalbaar. Belachelijk hoe hierop wordt ingespeeld. Wel hebben we aanpassingen moeten doen. We zouden mijn vriend z’n verjaardag in Medellin gaan vieren op 25 maart, maar zoals het er nu uitziet wordt dat gewoon binnen in een hostelkamer in Riohacha.
Verder is het erg onzeker hoe het allemaal gaat lopen hier, wat toch wel zorgen wekt. Voor zolang het kan gaan we onze geplande salsalessen maar online doen hier gok ik…”
Foto: Een week geleden niets vermoedend in Tayrona National Park wat inmiddels ook gesloten is.
Ik had onderweg een Nederlands meisje leren kennen met wie ik oud en nieuw zou vieren, en een Engelse jongen die ik met Kerst zou zien. Dus ik ben vervolgens met hen verder gegaan. Met het Nederlandse meisje heb ik in totaal nog zo’n 1,5 maand gereisd, met de Engelse jongen 3 maanden. Mijn ouders zijn ook nog 2 weken langsgekomen. Inmiddels ben ik 6 maanden op reis. De planning was ongeveer 4 maanden, maar het backpacken beviel zo goed dat ik langer ben gebleven”
Welke problemen heeft het corona virus voor jou veroorzaakt? “Ik moet zeggen dat de problemen van corona pas de laatste tijd op zijn komen duiken. Toen het virus nog niet in Nederland was maar wel in Azië werd mij 1 keer aangeraden een mondkapje te dragen in de bus en had ik een temperatuurcheck toen ik Cambodja in ging. Het viel toen nog enorm mee.
Pas toen het in Europa kwam, begon ik er hier veel meer van te merken: het is ontzettend rustig nu hier in Thailand en de landen om ons heen doen 1 voor 1 hun grenzen dicht. Hier merk ik nu pas (dus later dan in andere landen) dat hostels en activiteiten gaan sluiten. Gisteren werd bekend gemaakt dat alle bars en restaurants in de regio Surat Thani dicht zouden gaan vanaf vrijdag en hierdoor sluiten sommige hostels vanaf vandaag hun deuren.”
Wat is je plan nu? “Ik heb helaas de keuze moeten maken om naar huis te gaan. Ik was bang dat Indonesië ook de grenzen zou gaan sluiten en dat ik hier dan vast zou komen zitten. Dat is nu ook aan de gang: mijn oorspronkelijke vlucht naar Lombok morgen is ook gecanceld. Ik vind het een fijner idee om dan nu maar naar huis te gaan, nu het nog kan.
Het boeken van vluchten naar huis ging erg voorspoedig! Ik denk dat ik net de enorme drukte voor was, en ik boekte m’n vlucht naar Amsterdam pas voor zaterdag en niet al voor een paar dagen eerder, wat de meesten denk ik wel al deden. Ik vlieg zo meteen van Surat Thani naar Bangkok en morgenochtend naar Amsterdam. Dit lijkt tot nu toe ook nog allemaal gewoon volgens plan te gaan. Toen ik de vluchten boekte, vielen de prijzen ook nog enorm mee. De vlucht naar Amsterdam was rond de € 310,-. Twee dagen geleden zag ik dat deze was gestegen naar € 850,-. Ik heb dus geluk gehad!”
“Een aantal weken geleden leek het corona virus nog heel ver weg. We waren toen in Costa Rica en genoten volop van de mooie natuur, fantastische stranden en dieren. We waren drie maanden onderweg en maakten plannen voor Nicaragua, Honduras en Guatemala. We zouden over twee maanden in Mexico eindigen, waar vrienden ons op zouden komen zoeken. We hadden een yoga retreat vastgelegd en hostels geboekt.
Toen wij net twee dagen in Nicaragua waren, werd het serieuzer in Nederland en werden er daar maatregelen getroffen. Natuurlijk hebben wij ook de persconferentie van Rutte zitten kijken op onze I-pad. Langzamerhand werd het allemaal serieuzer en ernstiger. We zijn gaan twijfelen aan onze plannen, want wat zou er gebeuren als we in een relatief klein land in Midden-Amerika vast zouden komen te zitten?
Toen het nieuws kwam dat Guatemala en El Salvador de grenzen zouden sluiten, hebben we actie ondernomen. Tickets uitgezocht, contact opgenomen met eerder gereserveerde hostels en andere activiteiten die we geboekt hadden. De volgende dag hebben we een vlucht vanaf San Jose (Costa Rica) geboekt. Dus hebben we de 10-uur durende busreis (met grensovergangen) weer opnieuw gedaan. We zijn welgeteld drie dagen in Nicaragua geweest en toen waren we opnieuw in Costa Rica. Precies dezelfde busreis.
Op 14 maart zijn we naar Mexico City gevlogen, omdat hier nog relatief weinig corona gevallen bleken te zijn. Ook zou het makkelijker zijn om naar Nederland te vliegen, althans… dat dachten we! Niets bleek minder waar. Aangekomen in ons hostel, was er bijna niets te merken van de paniek in Europa, de VS en andere landen. Toch was er in elke ruimte een fles hygiënische gel neergezet.
Al snel leek de situatie toch wat ernstiger te worden en ging ook Mexico zich drukker maken over de verspreiding van het virus. Dit zagen wij echter alleen als we de Mexicaanse nieuwssites probeerden te raadplegen. Wanneer we rondliepen in het centrum was er bijna niets aan de hand. Grote groepen mensen op straat, bij de toeristische trekpleisters en in cafeetjes en restaurants. In het hostel werd er nauwelijks advies gegeven of informatie verstrekt. De yogalessen in het hostel waren geannuleerd, maar de grote tours gingen wel gewoon door. Toen we uit eten gingen, waren we de enige in het restaurant. De bevolking was nu toch meer in paniek geraakt en bleef zoveel mogelijk thuis.
Toen Nederland aangaf dat alle scholen en horecagelegenheden moesten sluiten en andere werkzaamheden geen doorgang meer zouden vinden, werd ook het thuisfront ongerust. We waren al dagen bezig met twijfelen, blijven we? Gaan we door? We hebben nog twee maanden vrij van ons werk, wat doen we? Toch hebben we de beslissing gemaakt naar Nederland te gaan, zeker toen het reisadvies van Mexico ook negatief werd. We willen als toeristen niet vast komen te zitten in een land waar de gezondheidszorg minder is dan in Nederland.
Aan de ambassade hadden we echt niets. De website was overbelast en kregen via WhatsApp vaak een automatisch bericht terug met verwijzingen naar websites. Ook de prijzen van de vluchten schoten omhoog. Wilden we een directe vlucht van Mexico City naar Amsterdam, dan zou dat ons 4100 dollar per persoon kosten. Andere vluchten gaan via de USA, Spanje of de UK. Veel vluchten worden geannuleerd en je weet niet of je je geld (van je dure ticket) wel terugkrijgt.
Veel moeilijke keuzes. Wij hopen morgen (19 maart) terug te kunnen vliegen naar Amsterdam. Een lange vlucht, met een overstap in Miami en in Londen. Spannend of dat doorgaat… tot die tijd zitten wij in een Airbnb, hebben we boodschappen gedaan en proberen we een beetje afleiding te zoeken. Afwachten of je vlucht wel of niet geannuleerd wordt (en wat dan?!) is best killing…”
Drie dagen laten hebben we opnieuw contact met Katja en Thomas:
“We zijn gisteren, na een lange reis, geland in Amsterdam. Bizar hoor. Geen onthaal op Schiphol en direct in thuis quarantaine. Vreemd genoeg werd er totaal geen rekening gehouden met afstand houden, o.a. in de rijen op de vliegvelden. We zaten in een vliegtuig waar waarschijnlijk een persoon in zat met corona verschijnselen (dit krijgen wij nog te horen van de vliegtuigmaatschappij). Dit is getest en wij hebben onze gegevens moeten achterlaten. Nu voelen wij ons nog goed.”
Waar zit je nu? “Ik ben momenteel in Batukaras op West-Java. Ik ben nu 4,5 maand onderweg. Gisteren was exact de dag dat ik over de helft was en ik zou aan de tweede helft van mijn reis beginnen. Een totaal van 9 maanden dus. Ik was nog heel erg hoopvol en keek er ontzettend naar uit om de komende maanden Indonesië te verkennen. Ik was van plan oostwaarts te gaan richting Papua en Sulawesi. Een beetje ‘off the beaten track’.
Ik heb verhalen gehoord van vrienden in India dat ze geen onderdak meer hebben en opgejaagd worden door de lokale bevolking. Gelukkig is het hier in Indonesië een stuk gematigder. Iedereen gaat rustig door met z’n leven, maar wel met de nodige maatregelen. Bij binnenkomst in sommige gebouwen wordt je temperatuur gemeten en ben je verplicht je handen te wassen.
Het grootste probleem voor mij is dat mijn visum zal aflopen op 14 april. Ik had een visa run gepland naar Kuala Lumpur en terug. Maar Indonesië laat je niet meer binnen op een Visa On Arrival. En volgens mij zit Maleisië ook al redelijk op slot. Je kunt wel door blijven reizen en dat het zou zeker een uitdaging en een goed verhaal zijn, maar het punt dat je moet beseffen is dat hetgeen wat reizen zo aantrekkelijk en fijn maakt is de vrijheid die je hebt.
Het is eerder een kwestie van wat je wil of waar je naartoe wil en niet wat je kunt of waar je naartoe kunt. Het is allemaal heel onzeker wat de komende dagen, weken, maanden gaat gebeuren. Het is een onbekend land en als alles sluit, blijf je met weinig opties over. Als er dan ook nog eens geen vluchten meer naar huis gaan dan ben je de sjaak. En al gaat er een vlucht, dan kan die prijs oplopen tot in de duizenden euro’s.
Ik heb gelukkig nog een ticket weten te boeken voor 500 euro en ik vlieg zondag. Dit wat ik nu allemaal denk, dacht ik gisterochtend nog niet. Het kan heel snel gaan. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat iedereen zich heel bewust is van de keuze die ze maken. Achteraf gezien vind ik mezelf een beetje naïef dat ik überhaupt twijfelde om terug te gaan. Het is de verstandigere keuze. Reizen kun je over een aantal maanden weer en de risico’s zijn nu eenmaal te groot.”
Maar alle vluchten worden gecanceld. Dus we zitten hier nu al een week en tot nu toe wordt elke vlucht geannuleerd die we boeken. Ik hoorde net dat het op Guayaquil helemaal fout gaat en er geen vluchten meer gaan. Maar op dit moment zitten we wel echt op de beste en veiligste plek die ik me kan bedenken in Ecuador.
De eigenaresse van het hostel doet haar best om voor iedereen te zorgen en de vrijwilligers die hier werken ook. We maken er het aller beste van! Het is wel echt super onzeker wanneer we terug kunnen naar Nederland. Ik heb contact met de Nederlandse ambassade in Peru gehad, want in Ecuador is geen NL ambassade. Ze hebben ons een document gestuurd dat we kunnen gebruiken om over land te reizen. Maar er blijft nog steeds veel onzekerheid of de politie ons doorlaat.
Dus we blijven hier tot we echt zeker weten dat we terug kunnen, want liever hier vast zitten dan op een vliegveld. Ook leven we hier een klein beetje in een bubbel, vooral de mensen die hier al langer zijn. Eigenlijk kunnen we niets meer doen dan in het zwembad chillen. Als we de straat op gaan, hebben we kans om opgepakt te worden na een bepaalde tijden. Dus dat zie je op de foto!”
“We zijn op 1 oktober vertrokken om een half jaar door Azië te trekken. Een backpackreis door 9 verschillende landen. Ons plan was en is om 28 maart naar huis terug te vliegen. We hadden het ticket begin maart geboekt, voordat de corona-hel in Nederland losbrak.
Op reis hebben we er zo goed als niets van gemerkt, behalve minder Chinezen (zij werden 2 maanden geleden al niet meer toegelaten in Vietnam) en soms werd onze temperatuur gecheckt. Hier in Zuid-Thailand merken we er eigenlijk ook weinig van. Toevallig kregen we vanavond bij het diner handgel. We zien nog steeds toeristen en opvallend weinig toeristen en locals dragen een mondkapje.
Volgens de locals is het minder druk, maar dat weten wij zelf niet omdat we hier nooit eerder geweest zijn. En gelukkig kunnen wij nog steeds de hotels binnen en uitstapjes maken die ons leuk lijken. Eigenlijk weinig aan de hand dus. De paniek komt eigenlijk vooral vanuit het thuisfront dat ongerust is over of we nog wel thuiskomen. We hebben besloten om tot 28 maart af te wachten, omdat Emirates Airlines aangeeft dat de vluchten nog steeds zullen gaan. Dus nog 9 dagen genieten tot onze reis ten einde is en anders… wordt onze reis verlengd.”
Een paar dagen later ontvangen we een berichtje van Laura: “Even een aanvulling op bovenstaand verhaal; onze vlucht van de 28e is gecanceld. Tja… nu weten we even niet wat te doen.”
“Ik ben nu iets langer dan 2 maanden in Amerika en ben van plan om minimaal 1 jaar te blijven. Dat kan ook 2 jaar worden, mits alles goed gaat. Het corona virus heeft mij op zekere hoogte wel beïnvloed. Net zoals in Nederland zijn mensen hier ook aan het hamsteren. Alle scholen/restaurants/dierentuinen/musea/sportscholen, etc. zijn gesloten. Normaalgesproken heb ik de jongste (3) de hele dag thuis en zijn de andere 2 kinderen naar school. Nu zitten ze allemaal de hele dag thuis, dat is soms wel lastig.
Ik ben begonnen met ze thuisles geven zodat ik voor me zelf ook wat structuur kan inbouwen. Anders word je echt heel snel gek. Ik maak me niet perse zorgen, zeker niet over de plek waar ik nu ben. Je kan het virus overal krijgen. Natuurlijk zou ik wel schrikken als ik hoor dat mijn familieleden corona krijgen, maar hoe ik daar op handel? Dat moet ik dan bekijken.
Mensen vragen mij wel; wil je nu niet terug naar Nederland? Maar nu op een vliegtuig stappen met ik-weet-niet-hoeveel anderen, geeft misschien nog meer risico’s dan hier blijven. Ik blijf alle ontwikkelingen goed volgen en maak daarbij de juiste beslissingen (in mijn ogen).”
Afgelopen maand hebben wij eigenlijk geen last van gehad van ontwikkelingen rondom het corona virus. Tot 6 dagen geleden. We vlogen van Mandalay (Myanmar) naar Manilla (Filipijnen) en tijdens de tussenstop in Bangkok kregen we te horen dat Manilla op een lockdown over zou gaan, voor 1 maand. Hierdoor hebben wij een nacht lang – met heel veel andere mensen – op het vliegveld een ticket proberen te bemachtigen om op zijn minst ergens anders de maand door te kunnen brengen dan in Manilla. Na 5 uur wachten is het ons gelukt.
We zitten nu op Bohol, een prachtig eiland. Hier is nu ook een lockdown maar het is een quarantaine in het paradijs. Al sluiten wel veel hotels en attracties. Vanaf gisteren is er een avondklok in gegaan vanaf 21.00 uur. Nu we hier zijn is het beter dan Nederland en we hebben we een plekje gevonden waar we een maand kunnen verblijven. We gaan dus nog niet naar huis. En al zouden we nog een maand moeten blijven door al de lockdowns dan zijn we hier beter af.
Waar we wel tegenaan lopen; alle vliegtickets en de ferry die ik al van tevoren had geboekt – het is lastig om in contact te komen en geld terug te krijgen. Onze vlucht op 12 april naar Indonesië gaat ook niet door en ook daarvoor is het lastig om geld terug te krijgen.”
“In 2018 ging ik voor het eerst naar Peru voor een stage voor mijn studie International Business. Ik had het er hier zo naar mijn zin dat ik dat toentertijd verlengd heb naar 8 maanden stage. Afgelopen jaar ben ik afgestudeerd en hetzelfde bedrijf bood me toen een baan aan als Head Coordinator van een Language & Volunteering (& Internship) Centre. Mijn bedrijf organiseert dus Spaanse, Engelse en Quechua (lokale taal) lessen, vrijwilligerswerk en stages met alles daaromheen (zoals accommodatie, activiteiten, etc.).
Ik woon hier tegenwoordig samen met mijn Peruaanse vriend. Mijn ouders zijn nu natuurlijk enorm bezorgd met het corona virus maar het is voor mij niet zo simpel om even naar Nederland terug te gaan. Ik zou dan mijn baan – waar ik gewoon een contract heb – vriend en iedereen moeten achterlaten. Daarom kies ik er momenteel voor om gewoon in Peru te blijven.
In eerste instantie is de reactie hier denk ik vergelijkbaar met andere landen. Sommige mensen raken in paniek en gaan als gekken papier en rijst inslaan. Dit was wel even zorgwekkend want vervolgens stegen de prijzen van basisproducten met 200% tot 300%.
Je moet er ook rekening mee houden dat Cusco leeft van het toerisme. Ik zou de echte cijfers niet weten maar ik denk oprecht dat 90% van de mensen afhankelijk is van toerisme. De overheid heeft nu dus alle grenzen dichtgegooid, wat betekent dat heel veel mensen hier geen inkomen hebben.
Helaas hebben veel mensen hier geen contract. Dat houdt in dat ze geen rechten hebben, oftewel; een hoop mensen hebben de komende weken geen inkomen meer. Als je dan erbij neemt dat prijzen stijgen is dat behoorlijk problematisch.
De overheid heeft me echter positief verrast door de winkels en mensen die de prijzen verhogen boetes te geven. Het is dus illegaal om de prijzen zo omhoog te gooien door de situatie. Ook is er een regel in supermarkten dat je niet meer dan 3 stuks van hetzelfde product mag kopen.
Eergisteren was ik ietwat ongerust omdat ik zelf niet aan ‘paniekinkopen’ had gedaan en ik bijvoorbeeld geen rijst en suiker meer kon vinden. Gisteren ging ik naar de supermarkt en er was alweer meer dan genoeg, dus ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken over het eten.
Persoonlijk denk ik dat de armoede enorm zal gaan stijgen en dat dat misschien nog wel gevaarlijker wordt dan het corona virus. Er zijn hier al een heleboel mensen die net rondkomen, die net elke dag hun broodje kunnen kopen met het geld dat ze op straat verdienen. Die mensen zullen de komende weken een groot probleem hebben omdat ze simpelweg niet in staat zullen zijn om eten te kopen. Ik denk dat de economische consequenties heel groot zullen zijn. In Nederland wordt de meerderheid toch doorbetaald en ook ZZP’ers hebben vaak wel wat spaargeld of krijgen steun. Hier is de armoede natuurlijk echt van een heel ander niveau.
Maar voor nu blijf ik rustig. We zitten nu dus in quarantaine, wat betekent dat we alleen nog de straat op mogen om eten te halen. De politie controleert ook wie er op straat is en waar je naartoe gaat. Je mag niet met meer dan 1 of 2 personen per gezin op straat lopen. Ze zeggen nu dat de quarantaine 2 weken gaat duren, al zal het me niet verbazen als ze dat straks verlengen. Tot nu toe is alles al rustig. Al zie ik om me heen al wel mensen die al bijna geen geld meer hebben om eten te kopen. Ik hoop daarom echt dat wanneer alles straks weer rustig is, mensen vooral hun reisplannen naar Peru gaan hervatten.”
Daarna heb ik 2 maanden in Brazilië gezeten, vervolgens ben ik in Chili geweest en nu sinds een maand in Colombia. Ik reis en werk tegelijk, ben online marketeer. Ik reisde samen met een vriendin van me, die zou op 24 maart naar Nederland vliegen maar heeft haar vlucht kunnen omboeken en zit sinds 18 maart weer in Nederland.
Ik ben nog in Cartagena en was van plan om nog 2 maanden te werken/reizen in Zuid-Amerika en in Colombia te blijven. Maar ik heb gisteren een vlucht naar Nederland geboekt, in de hoop dat hij ook daadwerkelijk vertrekt a.s. maandag 23 maart.
“Pas sinds een week merken we hier iets van het corona virus. Het is heel snel gegaan. Ruim een week geleden dacht ik nog rustig mijn reis zoals gepland door te kunnen zetten. Ik had voor 1 maand een Airbnb geboekt in Medellin. Gisteren heb ik besloten om toch een poging te wagen naar Nederland terug te keren. De situatie hier wordt steeds vervelender. Op dit moment is er een straatverbod in Cartagena vanaf 18:00 uur en in het hele weekend. Je mag niet naar buiten, de supermarkten zijn dicht, restaurants en winkels dicht. Het is onzeker of mijn vlucht van a.s. maandag vertrekt.”
Was het een moeilijke beslissing om je reis af te breken en naar huis te gaan?
“Eerst wilde ik echt heel graag blijven maar ik zie nu wel in dat de situatie hier niet beter gaat worden voorlopig en dat ik dan toch liever in Nederland wil zijn. In een iets vertrouwdere omgeving met vrienden en familie om me heen.
Met vluchten is het complete chaos op dit moment. Er is een groepsapp van mensen die nu vast zitten in Colombia met ongeveer 250 mensen daarin. Als je even 5 minuten niet in je telefoon hebt gekeken zijn er zo weer 50 nieuwe berichten bij gekomen. Gelukkig krijgen we hulp van iemand van de Nederlandse ambassade in de groepsapp die iedereen zo goed mogelijk probeert te informeren. Van wat zij aangeeft gaan er tot a.s maandag nog vluchten vanuit Colombia richting Europa. Daarna is de kans groot dat er niks meer gaat. Ik heb wellicht nog net mazzel, maar zeker weten doe ik het niet.”
“Ik stuur een paar filmpjes mee, van 2 dagen geleden toen het straatverbod pas gold na 22:00 en we nog gezellig zaten te eten met een groep gestrande Nederlanders. En van gisteren: een filmpje om 17:55 waarin de straten hier leeg waren. En een foto van de KLM-site die vluchten aanbiedt voor 4200 euro.”
4,5 Maand op reis was het plan voor mij en mijn vriendin zou daarna gaan werken in Australië, voor onbepaalde tijd. Op 2 februari 2020 zijn we vertrokken naar Nepal. Er heerste toen al corona virus in Wuhan, nog niet in Nederland, en Nepal ligt naast China. Echter hebben we er, naast dat er geen Chinese toeristen waren (dit is 85% van alle toeristen van Nepal, volgens de tourguides daar), weinig van gemerkt.
We hebben alles van Nepal kunnen zien en nergens hinder van gehad door het corona virus. Hierna konden we onze reis voortzetten naar Vietnam. Op 2 maart kwamen wij hier aan, samen met de 2e vriendin die bij onze reis aansloot. De eerste besmettingen waar toen in Nederland bevestigd. In Vietnam was wonder boven wonder iedereen genezen volgens de berichtgeving. Bij de vluchthaven werd enkel onze temperatuur gemeten.
Na een aantal dagen onbezorgd in Vietnam te hebben gereisd, begon de ellende. Er was een dame die besmet in een vliegtuig had gezeten. Hierdoor wilden de Vietnamese autoriteiten alle mensen uit het desbetreffende vliegtuig opsporen.
Dit betekende; plotselinge quarantaines, hostels gingen dicht, touragencies annuleerden alle tours (zonder refund; we zijn zelf ook € 175,- kwijt doordat tourbureaus hebben geannuleerd en geen geld teruggeven), verplicht mondmaskers dragen en de locals werden bang. Zo keken ze je weg, renden ze weg voor je en liepen ze met een grote boog om alle Europeanen heen. De situatie werd grimmig, waardoor wij besloten om Vietnam over te slaan. Thailand werd de nieuwe bestemming. Met wat checks zijn we het land binnen gekomen.
Thailand is nu langzaam maatregelen aan het treffen. Wij zitten momenteel op Koh Tao en hier sluiten de clubs en kroegen. Bangkok heeft meer gesloten. Er zijn veel reizigers die gaan, maar ook veel mensen die de situatie nog even afwachten.
We hebben ons erbij neergelegd dat deze reis niet de reis is die we ons jaren terug hadden voorgesteld. Het corona virus heeft enorm veel impact op de sfeer. Mensen maken elkaar bang en zijn in paniek, wat het soms angstig maakt. Echter is de situatie in Nederland dermate ernstig, dat wij van mening zijn hier beter af te zijn. We weten niet voor hoe lang, we leven met de dag. We houden het nieuws van de autoriteiten in de gaten en blijven kijken naar vluchten.
Het voelt zo oneerlijk, dat na jaren sparen en vooruitkijken, we onze reis waarschijnlijk moeten afbreken door het corona virus. Het gaat moeilijk worden om met vriendinnen nogmaals een periode van 4 vrije maanden te vinden om samen te reizen. Daarom proberen we er in Thailand nog het beste van te maken, maar zijn we ervan bewust dat onze reis eerder zal stoppen.”
Een paar dagen later ontvangen we een berichtje van Marijne:
“Inmiddels hebben we een terugvlucht geboekt naar Nederland. Hopelijk op 25 maart. Dit was de goedkoopste vlucht en met KLM, iets wat voor ons vertrouwd voelt. Inmiddels zijn de meeste vluchten boven de € 1500,-, echt drama! We hopen extreem dat de vlucht niet gecanceld wordt. Ze spreken over het sluiten van het luchtruim over 1 á 2 weken.”
“Ik ben mijn reis begonnen in Colombia op 31 december. Over zee en land ben ik naar het noorden gereisd, in principe solo maar vaak ook spontaan samen met andere reizigers. De corona crisis maakt ook hier mensen meer zorgzaam voor elkaar merk ik, dus de afgelopen week ben ik niet veel alleen geweest.”
Jeroen verlaat Guatemala nu zo snel mogelijk vanwege de corona crisis en vertelt daarover het volgende:
“Het is 11 uur ‘s avonds op een donkere provincieweg in het noorden van Guatemala. Samen met dertien andere lotgenoten ben ik halsoverkop in een gehuurde bus gesprongen. Over een uur gaan de grenzen voor twee weken dicht. We hebben allemaal één en hetzelfde doel; zo snel mogelijk het land uit. Ik voel me een vluchteling en technisch gezien ben ik dat op dit moment ook.
Een mix van angst, spanning en lichte euforie schiet door mijn lijf. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens naar Mexico zou rennen op de vlucht voor een wereldwijde epidemie. Dit avontuur begint langzaam rare wendingen aan te nemen. Ik kan niet wachten op mijn eerste taco, wat zal die heerlijk smaken.
Eenmaal bij de grens moet de chauffeur ons achterlaten. Als hij door zou rijden, komt hij zijn eigen land niet meer in. Daar staan we dan, met ons goede gedrag. De exit-stempels voor Guatemala worden na enig aandringen redelijk makkelijk binnen gekopt. Daarna volgt een vier kilometer lange wandeltocht door niemandsland, bepakt met 25 kilo en op teenslippers.
Het enige dat nog een beetje hoop biedt is de sprankelende sterrenhemel. Als een geschenk uit deze zelfde hemel stopt halverwege een vriendelijke pick-up truck waar we in kunnen springen. Aan de Mexicaanse kant blijkt dat ze hun nachtelijke siësta al vervroegd hebben ingezet. Een verlaten hotel in het niemandsland tussen twee staten in is onze enige optie.
De kuchende Italiaan in onze groep koopt nog even een zak wiet van het gespuis op straat. ‘Wat een idioot’, denk ik hardop, waarop ik hem in zijn eigen taal de huid vol scheld. Morgenochtend krijgen we hopelijk de lang gekoesterde stempel voor mijn laatste stop van deze reis binnen en dat ga ik niet door hem laten verpesten.
De stempel staat inmiddels fier in mijn paspoort en San Cristobal is een bergdorp uit het boekje. Onze onbezorgde Mexicaanse gids maakt het plaatje compleet en geeft werkelijk geen krimp. Maar zodra je de hostelpoorten binnenloopt kom je in een sfeer terecht die ik nog nooit op reis meegemaakt heb; complete chaos. Zelfs de meest doorgewinterde backpacker zit met waterige ogen zijn moeder te bellen.
‘Teruggaan’ is het gesprek van de dag. Je staat er letterlijk mee op en gaat met dezelfde gedachte naar bed. Iedereen hier waagt een goede poging het opgejaagde gevoel weg te stoppen, te verdoezelen met wat alcoholische versnaperingen of er simpelweg overheen te lachen, maar met de dag wordt dit lastiger. Mensen maken vaak je reis, maar bij de meesten is de reislust er nu zo’n beetje uit. Zo zonde, want het is hier zo prachtig.
Nadat vandaag de mededeling kwam dat ook mijn huidige verblijfplaats over 2 uur op slot zou gaan, heb ik snel de 20 uur durende bus gepakt richting Tulum. Vanuit een villa met zwembad, jacuzzi en een onbeperkte hoeveelheid wc-papier zal ik de situatie nog eens even goed gaan overpeinzen. De kans is echter groot dat ook ik binnenkort zal moeten zwichten en genoodzaakt ben huiswaarts keren, voordat het luchtruim volledig dicht gaat. Maar dit is zeker niet de laatste keer dat ze mij hier zullen zien.
Als belangrijke noot bij dit verhaal wil ik nog even benadrukken dat, hoewel deze situatie de laatste weken van mijn reis een behoorlijk rare draai gegeven heeft, mijn gedachten vooral uit gaan naar de duizenden mensen die inmiddels gestorven zijn door dit vreselijke virus. In vergelijking hiermee zijn mijn problemen nog minder dan marginaal.”
We krijgen weinig hulp en weinig begrip van de universiteit hier en zijn vrij machteloos zonder paspoort. We zitten in een appartement dat we voor een half jaar hebben gehuurd en winkels etc. zijn gesloten.
We zouden tot eind juli blijven, tot dan duurt de minor en we hadden een hoop reisplannen. Nu zitten we in het dilemma: hoe komen we aan een noodpaspoort, kunnen wij naar huis? Wanneer kunnen wij naar huis? Wat zijn de consequenties qua studievertraging? We zijn studenten en hebben ontzettend veel geld hierin geïnvesteerd en zijn dit allemaal kwijt.
We krijgen weinig hulp en zitten vast in ons appartement. We hebben boodschappen gedaan voor de komende 2 weken en ook de sfeer in huis is niet goed.”
Vandaag ontvingen we de volgende update van Julia:
“Op dit moment hebben wij vandaag eindelijk ons paspoort op kunnen halen. Wat fijn is! Alleen zijn er geen mogelijke vluchten meer terug naar Nederland. De ambassade adviseert ons als laatste optie om naar het vliegveld te gaan en er eigenlijk te ‘bivakkeren’ om te hopen dat mensen niet op zullen dagen op de laatste vlucht zodat wij kunnen gaan. Zoniet, dan zullen wij terug naar ons appartement moeten (als wij daar nog in kunnen) en ons paspoort opnieuw 4 weken moeten inleveren voor ons studentenvisum.
KLM geeft aan dat alle vluchten vol zijn dus dat teruggaan waarschijnlijk niet zal lukken. We hebben ons aangemeld op een website voor gestrande Nederlanders van de overheid.”
“Onze geplande route was om te starten in Belize en verder te reizen naar Guatamala, Honduras, El Salvador, Nicaragua, Costa Rica en Panama. Begin maart besloten we onszelf een bonus tripje naar de Galapagos eilanden in Ecuador te geven (we waren toch een beetje in de buurt). Onze passie ligt voornamelijk bij wildlife, zowel onderwater als bovenwater. Onze terugreis naar Nederland zou eind maart plaats vinden vanuit Panama.
Gedurende de reis werden we regelmatig geconfronteerd met Nederlands nieuws m.b.t. het corona virus. In de landen waar we doorheen reisden, werd ook langzaam de ernst zichtbaar. Meer controle aan de grenzen, de vraag ‘waar waren we geweest’, temperatuur meten, vragenlijsten invullen, enzovoort.
Op het moment dat we afreisden vanuit Panama City naar Guayaquil in Ecuador (14 maart) hoorden we dat we nog net op tijd het land in waren gekomen. Zondagavond om 23:59 werd het land gesloten voor inkomend verkeer. Op zondagochtend zouden we verder vliegen naar Santa Cruz (Galapagos eiland). Echter; de dame achter de incheckbalie gaf aan dat het helaas niet mogelijk was om door te vliegen omdat we niet 14 dagen in het land waren.
Nog even langs een kantoor van de gezondheidsdienst om te laten zien dat we niet uit Europa kwamen maar al maanden in Midden-Amerika waren. Helaas ook daar geen toestemming gekregen. Snel plannen veranderen en kijken of we eerst andere plekken in Ecuador konden bezoeken. Na op het vliegveld met verschillende andere reizigers te hebben gesproken, bleek dat zondagavond ook al het uitgaande verkeer niet meer werd toegestaan.
PANIEK… Wat nu: of hier 30 dagen moeten blijven (wat rondging) of de eerst mogelijke vlucht pakken het land uit. Die dag ging er geen vlucht meer terug naar Panama. De enige optie was een vlucht naar Cancún in Mexico. Onderhandelen over de prijs was geen optie. Take it or leave it. Uiteindelijk zaten we met 18 passagiers in een grote Airbus A320 zoals je op de foto ziet.
Na aankomst in Mexico bleek al snel dat Panama ook volledig op slot ging en onze terugvlucht daarvandaan niet meer mogelijk zou zijn. Dan begint het echte werk: proberen te bellen en e-mailen naar ons boekingskantoor (Budgetair. nl).
Echter gaf niemand thuis; telefonisch niet meer bereikbaar alleen per mail. Ook hierop hebben we tot op heden geen reactie gehad.
Dan maar proberen rechtstreeks contact te krijgen met de airline. Na heel veel uren bellen hadden eindelijk contact met de vliegmaatschappij die op het ticket staat. En toen bleek het ticket opeens bij heel andere maatschappijen te zijn onder gebracht en werden we van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een call center agent van United Airlines die ons heeft geholpen onze tickets om te boeken tegen een heel kleine meerprijs.
Als alles lukt (fingers crossed) vliegen we nu op 26 maart van Cancún naar Washington, dan naar Frankfurt en uiteindelijk door naar Amsterdam.”
Ik ben op reis met een vriendin van mij. We zouden eigenlijk 3 maanden gaan backpacken door Thailand, Vietnam en Indonesië. Helaas moeten we onze reis na 2 weken Thailand al beëindigen. We zouden eigenlijk pas 21 mei terugvliegen naar Nederland. Tot nu toe hebben we nog geen problemen ondervonden door corona. Wel merken we dat het ontzettend rustig is overal, vooral op heel toeristische plekken waar het normaal heel druk is. En er gaat ook steeds meer dicht.
Ook word je als toerist toch wel een beetje raar aangekeken. Alsof mensen bang zijn dat je besmet bent. Je moet ook constant je handen desinfecteren en soms wordt ook je temperatuur gemeten. Toen de situatie erger werd, hebben we al snel besloten dat we zo snel mogelijk naar huis wilden. Mijn vriendin heeft namelijk diabetes, dus ook een grotere kans om ziek te worden. Daarnaast heeft ze maar genoeg medicijnen bij tot het eigenlijke eind van onze reis. Als we langer vast zouden komen te zitten, zou het een heel lastige en gevaarlijke situatie voor haar worden.
Ook nadat we Buitenlandse Zaken hadden gebeld, gaven zij het advies geen onnodig risico te lopen en terug naar Nederland te keren. Een vlucht naar huis boeken was echter nog een lastige klus. Veel vluchten waren al vol en de prijzen waren ontzettend hoog. We hadden een retourticket bij KLM dat we eigenlijk wilden omboeken, maar zij waren heel slecht bereikbaar.
Omdat mijn vriendin speciale bagage had voor haar medicijnen, konden wij onze vlucht niet zelf omboeken. Uiteindelijk hebben we een nieuwe vlucht voor aankomende zondag 22 maart geboekt. Na 3 dagen kreeg mijn schoonzus wel contact met KLM, waardoor de originele vlucht alsnog omgeboekt kon worden naar de nieuwe vlucht, waarin ook de medicijnen van mijn vriendin waren ingecheckt.
Ik denk dat we veel geluk hebben gehad. Ik hoor veel backpackers die vastzitten in een land, en pas laat een vlucht terug naar Nederland hebben of helemaal geen vlucht meer kunnen krijgen, omdat er gewoon bijna geen vluchten meer zijn. Ik lees ook dat het er steeds minder worden. Intussen is er op Facebook wel een groep aangemaakt voor gestrande reizigers door corona. Hier geven mensen veel tips en adviezen en wordt er ook hulp aangeboden. Ik hoop dat iedereen zo toch een weg vindt om naar huis te kunnen komen.”
Inmiddels heeft Sophie laten weten gisteravond veilig thuis te zijn aangekomen.
“Op dit moment zijn we in Guatemala-stad. We hebben nog minstens 6 maanden voor de boeg. We zijn begonnen in Argentinië en Chili en daarna doorgevlogen naar Mexico om vanuit hier terug te reizen naar Peru. We hebben in Mexico een Volkswagen busje gekocht en waren van plan de rest van onze reis hier mee te reizen.”
Wat verandert en door het corona virus?
“Alles om ons heen sluit. Alle dingen die we hadden gepland om te gaan bezoeken zijn dicht. Alle openbare plekken waar we met ons busje mogen kamperen zijn ook dicht. De meeste grenzen zijn uiteraard ook gesloten. Er zijn controles op de weg waar onze temperatuur wordt gemeten en er wordt gecheckt waar we vandaan komen en hoe lang we hier al zijn. Mensen hier zijn gelukkig heel erg vriendelijk.
Het vervelendst is de onzekerheid. Wat gaan we doen, blijven we hier en wachten we het af? Of gaan we naar huis? Wat doen we dan met ons busje? Kunnen we dan ooit onze reis nog afmaken? Dit brengt uiteraard veel frustratie met zich mee. Het onbezorgd genieten is er niet echt meer bij helaas.
Zojuist zijn we op een advertentie van een Nederlandse vrouw gestuit op de Facebook-pagina voor backpackers in Midden- en Zuid-Amerika. Zij stelt haar prachtige hotel open tegen een zeer gereduceerde prijs voor gestrande reizigers.
Ik denk dat wij die kant op gaan om daar in ieder geval een tijdje af te wachten. Een fijne plek waar je lekker en veilig zit, kunnen we wel gebruiken. En vanuit daar toch nog even afwachten en hopelijk een gedegen beslissing nemen.
Diep in mijn hart zou ik graag naar huis gaan. Maar ons busje maakt dit toch wel een stukje ingewikkelder. En zoals ik net al zei, kunnen we deze reis dan ooit nog eens (af)maken?
In Nederland binnen moeten zitten en toch ook niet echt veel contact kunnen hebben met familie en vrienden of in Mexico zitten waar we ook met iedereen contact hebben over de app en via videobellen. Kortom, het is heel erg lastig zoals je waarschijnlijk begrijpt.”
Hier in Nieuw-Zeeland is er relatief weinig van het corona virus te merken. In de steden gaat het dagelijkse leven gewoon door (cafeetjes zijn open, kantoren zitten vol en er zijn mensen op straat). Buiten de steden kom je sowieso niet veel anderen tegen. Wát een fantastisch mooi land is het! Zonder mobiele telefoon zou ik niet weten wat er in de wereld aan de hand is.
Toch heb ik besloten naar Nederland te vliegen, omdat mijn visum voor Nieuw-Zeeland over een maandje verloopt en tja… wat dan? Ik ben ontzettend benieuwd in wat voor bizarre toestand ik terecht kom, want om eerlijk te zijn heb ik geen idee. Ik hoop op het beste, voor iedereen, en dat ik snel mijn wereldreis weer op kan pakken, want ik ben nog lang niet klaar.”
Inmiddels is bekendgemaakt dat premier Jacinda Ardern van Nieuw-Zeeland de noodtoestand heeft uitgeroepen en heeft aangekondigd dat het land in een complete lockdown gaat om de verspreiding van het coronavirus te stoppen. Inmiddels zijn – op het moment van schrijven – 451 inwoners besmet met Covid-19. Er is nog niemand aan het longvirus overleden.
Ik ben nu bijna 6 maanden op reis en dat was ook ongeveer het plan. Ik had eigenlijk ook al een ticket terug naar Nederland op 20 maart, zodat ik mijn verjaardag in Nederland kon vieren. Maar dat is dus helaas allemaal in de soep gelopen.
Het grootste probleem nu is dat we gewoon opgesloten zitten in het hostel. Voor de volledige lockdown in Peru heb ik eigenlijk helemaal geen last ondervonden door het corona virus en kon ik overal nog naartoe reizen. Ik was halverwege een vierdaagse Machu Picchu-tour en die is ineens aan het einde van dag 2 beëindigd. We zijn z.s.m. teruggegaan naar Cusco, omdat iedereen liever in Cusco in quarantaine zou zitten dan in één of ander verlaten dorpje.
Ik heb dus uiteindelijk geen keuze meer kunnen maken, die is eigenlijk voor mij gemaakt. Ik had voordat ik op de trekking ging wel gehoord dat Peru maatregelen zou gaan nemen. Maar ik had niet verwacht dat alles ineens zo drastisch dichtgegooid zou worden. Naar huis gaan is dus geen optie meer geweest voor mij, want toen wij terugkwamen in Cusco (’s nachts erg laat) was eigenlijk alles al op slot. We mochten na veel moeite nog wel een hostel in, maar daar zouden we de gehele lockdown periode moeten blijven.
Ik zit nu dus al de gehele periode in hetzelfde hostel. Een prima hostel overigens, niks te klagen, al is het soms wel lastig om jezelf bezig te houden. Gelukkig zitten we hier met veel andere reizigers en is het wel gezellig, dus je verveelt je niet al te snel.
Helaas wel slecht nieuws gehad, want een gerepatrieerde Mexicaan vanuit dit hostel bleek bij aankomst in Mexico positief te zijn getest op corona. Nu zijn een aantal mensen in ons hostel ook getest en we mogen totdat we de uitslag hebben (3 tot 5 dagen) helemaal niet meer het hostel uit. Ook niet meer voor boodschappen, wat eerst wel nog mocht. Wanneer er ook maar 1 iemand positief wordt getest, dan moet iedereen in dit hostel 28 dagen hier in quarantaine blijven. Dus dat vooruitzicht is wel pijnlijk…
Zoals je ziet vermaken we onszelf wel nog genoeg hier! Iedere ochtend yoga en er worden voldoende activiteiten georganiseerd vanuit het hostel of reizigers met leuke ideeën.”
Wat hebben jullie onderweg gemerkt van het corona virus? “In januari, tijdens onze rondreis in Myanmar, werden we al gecontroleerd met een thermoscanner als we uit het noorden kwamen. Dat was in Hsipaw en Mandalay. In februari werden we ook getest met een thermoscanner toen we aankwamen in Pai, Noord-Thailand.
Toen we toekwamen in Bali op de luchthaven, begin maart, moesten we zelf aangeven op een ‘Health Alert card’ of we gezond waren of niet. Dit werd niet gecontroleerd door hen, we kregen onmiddellijk een stempel dat het goedgekeurd was. In Bali bleef alles open waaronder de Nusa eilanden, maar sinds vrijdag zijn er enkele restaurants en winkels gesloten.
De Nusa eilanden gaan waarschijnlijk ook binnenkort sluiten. Lombok en de Gili eilanden zijn al niet meer toegankelijk voor mensen die komen vanuit Bali. Gisteren hebben we nog kunnen duiken in Amed maar ook daar werd er ons verteld, door de duikinstructeur, dat ze waarschijnlijk gaan moeten sluiten begin april.
Alle activiteiten of de meeste activiteiten gaan sluiten begin april, zelfs de stranden in Canggu waardoor surfen en dergelijke ook niet meer mogelijk zal zijn. Tot dit weekend kon je nog uitgaan maar ook hier zijn ze aan het sluiten.
Mijn vriendin en ik besloten vorige week al om niet meer uit te gaan of naar plaatsen te gaan waar het druk of overbevolkt is. Bali begint leeg te lopen qua toeristen, waaronder het toerisme enorm lijdt. In het noorden, o.a. in Lovina, zijn er weinig toeristen meer en beginnen de locals meer aan te dringen om iets te kopen in hun winkel. De prijzen beginnen te dalen als je zoekt achter een accommodatie.
Mensen vanuit België hebben recht op een emergency visa als hun visum binnenkort begint af te lopen waardoor je gratis of tegen een kleine betaling je visa kan verlengen. Dit geldt voor enkel een paar landen, werd ons verteld. Geen idee of Nederland daarbij hoort maar ik veronderstel van wel.”
Welke keuze hebben jullie gemaakt: blijven reizen of naar huis?
“Wij hebben besloten om te blijven in Bali. We kunnen hier nog van alles ontdekken, het weer wordt beter (einde regenseizoen) en de omstandigheden zijn (voorlopig) beter dan in België. We nemen onze maatregelen wel, bijvoorbeeld: eigen snorkelmateriaal, handhygiëne, wegblijven van grote sociale activiteiten, meer take aways, etc. We hebben hierover contact gehad met het thuisfront en zij volgen onze beslissing.
De vluchten zijn ook veel duurder dan gewoonlijk en het aantal tussenstops is ook toegenomen met soms wel een 24 uur stop ergens op een luchthaven. Wij wachten af tot alles thuis zijn normaal gangetje begint te lopen en misschien kunnen we wel nog verder reizen ergens anders in Azië.”
We trokken gelijk bij elkaar in, leefden met de dag en besloten te doen wat goed voelde. We reisden door naar Bali, zonder echte vastigheid of zekerheid. Na een aantal maanden was het tijd voor een nieuw avontuur. Dit keer boekten we tickets naar Siargao, want mijn vriend was aangenomen bij de enige duikschool op het eiland!
Sinds oktober 2019 wonen we dus hier. Maar tijdens het fantastische bezoek aan Nederland afgelopen december (mogelijk gemaakt dankzij All You Need is Love) kon ik niet alleen mijn nichtje voor de eerste keer knuffelen, maar konden we ook niet langer ontkennen dat Siargao niet dé plek voor ons samen was.
We maakten plannen om in april naar Vietnam te gaan en over het Aziatische continent te gaan reizen met als eindbestemming Europa. We boekten tickets voor 11 april. Nog geen twee weken later kwam het bericht dat Manilla tot 15 april op slot zou gaan. Shit, daar gaat ons geld maar we vinden wel een oplossing, was onze eerste reactie. Niet wetende dat veel (ei)landen het voorbeeld zouden volgen, dat mijn vriend zijn baan de volgende dag zou verliezen en dat afwachten momenteel de enige oplossing is.
Activiteiten zijn afgeschaft. Straten (en pinautomaten op dit moment) zijn leeg. Restaurants mogen officieel alleen nog take away en delivery aanbieden. Verkoop van alcohol is verboden. En er geldt een curfew van 21:00 tot 05:00 – curfew is een soort avondklok. We blijven zoveel mogelijk thuis en kopen vers eten voor 2 á 3 dagen.
Momenten van vertrouwen en positiviteit wisselen zich af met negatieve momenten van angst, paniek en niet weten wat te doen. Niet weten hoe, wanneer en of we nieuwe tickets zouden kunnen betalen. Maar wat we wel weten? Het komt goed, zolang we dit maar allemaal samen doen. Blijf dus allemaal alsjeblieft zoveel mogelijk binnen. Niet alleen voor jezelf, je familie, ouderen, de fantastische zorgverleners en andere vitale beroepen, maar doe dat alsjeblieft ook voor ons. Zodat wij – en duizenden andere reizigers – onze lieve vrienden en familie snel weer kunnen zien.”
“Maar we hadden gehoopt op een jaar. Zondag nu bijna twee weken geleden kondigde de president van Guatemala in zijn speech allerlei maatregelen aan. Hieronder vielen het sluiten van het vliegveld, het verboden maken van openbaar vervoer en shuttles en het sluiten van allerlei winkels en activiteiten. Deze maatregelen gingen krap vier uur na de toespraak in: weinig ruimte om nog iets te doen dus!
Wij zijn uiteindelijk naar huis gegaan. Eerst leek dit nog niet zo nodig. We spraken af het land te verlaten/onze reis af te breken als Guatemala óf onveilig zou gaan voelen, óf het niet leuk meer zou zijn om te reizen. Helaas, alles ging dicht en daarmee ook het vliegveld. Het leek er dus even op dat we geen keuze meer hadden. Gelukkig zaten we vast in Antigua, naar ons idee de beste plek om te stranden in Guatemala.
Uiteindelijk werd er een bus geregeld door de Britse ambassade en konden we onder politiebegeleiding naar de Mexicaanse grens gebracht worden. Allen met maskers op en handschoenen aan de bus in, het was een gekke situatie. We staken de grens over en brachten nog twee dagen in Tapachula door, vlakbij de grens.
Toen konden we naar Mexico-stad vliegen en van daaruit los van elkaar door naar Nederland. Geen leuke afsluiter zo! Ik stond Bart op Schiphol op te wachten met een bosje bloemen… Maar we hebben wel ergere verhalen gehoord, eigenlijk hadden we het nog best goed voor elkaar.”
“Sinds een paar dagen verblijf ik in het dorpje Lumsden op het erf van een melkveebedrijf. Hier kan ik voor onbepaalde tijd blijven gedurende de lockdown en de onzekerheid rondom corona.
Ik heb Nederland verlaten zonder een retourticket te boeken. Op reis met het idee: ik wil ervaren hoe het is om echt je gevoel te volgen zonder dat je terug hoeft voor werk, liefde, woning, etc. In mijn originele plan heb ik geld gespaard om minimaal 10 maanden te kunnen reizen zonder te hoeven te werken. Maar dit plan is nu behoorlijk overhoopgegooid.
Ik zou op 27 maart vanuit Nieuw-Zeeland doorvliegen naar Bangkok, met een tussenstop in Sydney waar ik vrienden zou opzoeken. Vanuit Bangkok zou ik per fiets verder gaan naar Siem Reap in Cambodja, om uiteindelijk in het dorpje Treak aan te komen. Hier ligt het project waar ik mij voor inzet.
Na een week van chaos en plannen omgooien heb ik nu dus mijn plekje gevonden in Lumsden (zuidereiland) bij een boerengezin. Heb mijn eigen cottage op het platteland, dat ik deel met twee Nederlandse meiden. Hier kan ik voorlopig verblijven. Ik moet nu eerst twee weken in zelfisolatie.
Erna kunnen we pas weer verder kijken en wie weet al nieuwe plannen maken. Ik verwacht hier minimaal een maand te blijven. Alle plannen rondom het project zijn geparkeerd maar worden zeker weer vervolgd. Maar wanneer, dat is een groot vraagteken.”
Voor welke goede doel zet je je in?
“Het Treak Community Centre (TCC) in Cambodja heeft een droom. De mogelijkheid creëren voor gezinnen om hun huis en/of sanitaire voorzieningen te laten bouwen van bakstenen, gemaakt van recycled plastic. Een prachtig duurzaam, milieubewust en actueel initiatief.
Mijn rol hierin is donaties inzamelen, educatieve lessen verzorgen rondom het plastic probleem en het mee bouwen van de huizen en sanitaire voorzieningen.
Momenteel heb ik zo’n € 10.000,- ingezameld voor het TCC. Een fantastisch bedrag natuurlijk! Bij nog meer donaties kunnen we meer gezinnen helpen en het wereldwijde plastic probleem op een lokale manier aangaan.”
Niek kan nog donaties gebruiken voor zijn project. Meer info vind je op: https://supp.to/niekfietstvoortreak
Inmiddels hebben ook meerdere hostels in Brazilië hun deuren gesloten. Het mijne gelukkig niet en ik kan hier, indien nodig, langere tijd blijven. Samen met de medewerkers en de resterende groep backpackers maken we het gezellig. We zitten hier ook zoveel mogelijk ‘binnen’, wat goed vol te houden is hier door de tuin die het hostel heeft, de ligging aan het water en door de vele zonnige dagen.
Ik heb ongeveer een week geleden besloten te blijven op de plek waar ik nu zit en sta nog steeds achter die beslissing. En elke dag bedenk ik opnieuw of ik hier nog steeds wil zijn. Op sommige momenten mis ik mijn familie erg en overweeg ik toch te vertrekken. Op andere momenten geniet ik hier weer volop en denk ik het hier nog veel langer naar mijn zin te kunnen hebben. Wat af en toe blijft knagen is de gedachte: ‘stel dat ik over twee weken opeens naar huis wil. Kan het dan nog?’ Voor nu laat ik het gewoon op mij af komen. Wie weet hoe de wereld er over een week uitziet.”
FOTO: Creatief fotomomentje met de backpackers en medewerkers in het hostel waar Mirjam ‘vast’ zit. Mirjam zit (voor de kijkers) links op de bank.
“Na 7 fantastische weken in Thailand en Laos kwamen we aan in West-Australië. 19 Dagen lang ontdekten we met een 4WD-camper het stuk ten noorden van Perth. Daarna belandden we met een andere camper in Albany. In het zuidwesten van Australië, op 400 km van Perth.
Het was 17 maart en de verhalen uit Nederland over het Corona-virus werden wel behoorlijk heftig. Ook van een vriend die in het episch centrum in Italië (Lombardije) woont, kregen we flink wat mee. Lang hebben we gedacht dat we in Australië wel goed zaten. Maar toch begon het ook daar steeds serieuzere vormen aan te nemen.
Jenny en ik hadden er natuurlijk al wel over gesproken, maar we hadden tot dan toe zoiets van: als het echt zover komt, dan huren we gewoon weer voor 1 of 2 maanden een camper en gaan we lekker ergens in the middle of nowhere onze tijd uitzitten.
Maar na de verhalen uit Nederland en een gesprek met een vriendin uit Melbourne, die we eigenlijk een week later zouden opzoeken, gingen we toch wel twijfelen.
In de staat Victoria – waarin Melbourne ligt – werden al maatregelen genomen en we hoorden verhalen over het dichtgooien van staatsgrenzen en dat gebieden met veel inheemse bevolking hermetisch werden afgesloten.
Dat we niet meer naar Nieuw-Zeeland en Amerika konden (de volgende twee stops van onze reis) was ook wel duidelijk inmiddels.
Toen las ik ook nog een bericht op Facebook van de Consulaat-Generaal van Nederland in Sydney. Daarin stond dat – als je geen urgente redenen had om in Australië te blijven – er werd geadviseerd om huiswaarts te keren. Omdat we ook weer niet voor hele lange tijd vast wilden komen te zitten in Australië, ben ik toen gaan kijken hoe het ervoor stond met de beschikbaarheid van de tickets. Dat viel nog alleszins mee, dus we besloten er nog een nachtje over te slapen.
De volgende dag las ik twee Nederlandse artikelen over de paniek die in sommige landen aan het uitbreken was m.b.t. grenzen die dichtgingen. In Zuid-Amerika bijvoorbeeld. Ik ben toen toch nog eens gaan kijken naar de tickets en zag dat er inderdaad veel minder beschikbaar was.
Omdat we de laatste dagen ook merkten dat we niet echt meer konden genieten van het reizen – het virus hing een beetje als een donkere wolk boven onze reis – besloten we twee tickets te boeken. Vanaf Perth zouden we via Bangkok, met een tussenstop van 9 uur, en München naar Amsterdam vliegen.
Toen ik aan vrienden vertelde dat we terug zouden keren, kreeg ik van een vriend een bericht dat hij snel een internetonderzoekje had gedaan en je schijnbaar tijdens een pandemie het beste in Australië kunt zitten. Dat bracht ons toch weer even aan het twijfelen.
Maar omdat de knop al om was, besloten we toch terug te gaan. Uiteindelijk wil je in zo’n situatie gewoon dicht bij je familie en vrienden zijn. En achteraf kunnen we denk ik wel stellen dat we een goede keuze hebben gemaakt.
De terugreis was best wel eng omdat we merkten dat er heel weinig rekening werd gehouden met de 1,5 meter afstand waar wij al zoveel over hadden gehoord vanuit Nederland. We zagen wel veel mensen met mondkapjes maar daar was dan ook alles mee gezegd. Niet heel prettig dus.
Wat ons nog het meest heeft verbaasd, is dat er op Schiphol op geen enkele wijze kenbaar werd gemaakt (of werd gevraagd) dat wij in quarantaine moesten. Geen folder, geen informatiebord, geen controle. Helemaal niks. En dat terwijl wij 21 uur lang in drie vliegtuigen heel dicht op andere mensen hebben gezeten. Erg bijzonder, vonden wij.
Gelukkig zijn we inmiddels veilig thuis en zitten we in het vakantiehuis van mijn ouders in Ouddorp. De huurders in onze woning kunnen we er natuurlijk niet zomaar uitzetten. Maar op deze plek voelt het tenminste nog een heel klein beetje als vakantie. Hopelijk kunnen we hier nog even blijven.”
Foto:
Geert en Jenny – Selfie met een quokka op Rottnest Island, vlakbij Perth. Een quokka is een wallaby, een klein soort kangoeroe, dat in het zuidwesten van Australië voorkomt.
“Veel attracties sluiten, zoals WWII Museum, NASA Space Center en alle NBA-wedstrijden zijn afgelast. Tot nu toen heb verder ik nog weinig route-aanpassingen hoeven doen. Maar ik ben aangekomen in Texas met een dubbel gevoel wederom. Wat komt er uit de gesprekken tussen het ministerie en de reisbranche? Als ze me hier nu weg willen hebben dan is het voor mij een énorme schadepost.
Een vliegticket is om te boeken maar what about the one-way fee voor de auto die duurder is dan de autohuur zelf? En wat als ik de volgende keer in Houston wil starten en het rondje wil afmaken? Weer een one-way fee… En dan andere kostenposten nog die ik al heb moeten maken voor deze reis. Daarbuiten denk ik dat ik hier veel veiliger ben dan in Nederland.”
Toch schrijft Stefan een paar dagen later: “Ik heb mijn ticket voor a.s. donderdag binnen. Dan vlieg ik vanaf Austin, met een kleine slag om de arm, via Atlanta terug naar Amsterdam. Nu nog 3 dagen San Antonio waar vandaag uit bellen en berichten sturen zal bestaan. Ik ga alles annuleren voor de maand na donderdag. En het is geen schadepost geworden, enkel kosten voor een ander vliegticket. Een oneway fee was er ook niet. De rest is gratis geannuleerd vanwege het corona virus.”
Inmiddels is Stefan weer in Nederland.
“We zijn op 10 maart uit Nederland vertrokken. Eerst hebben we 2 dagen Taipei verkend. Na een lange vlucht vinden we het fijn om een paar dagen bij te komen, om daarna door te vliegen. Toen we vervolgens via Manilla door wilden reizen naar Port Moresby begonnen de problemen. De vlucht werd verzet, moeilijke overstap, maar uiteindelijk toch in Papoea Nieuw Guinea aangekomen.
We zijn hier om onze zoon en schoondochter te bezoeken die hier werkzaam zijn in een ziekenhuis. De planning was om 3 weken bij ze te zijn en daarna via Hong Kong – met ook weer een paar dagen verblijf – terug te vliegen naar Nederland.
Na aankomst in Papoea Nieuw Guinea zijn we de volgende dag met een klein vliegtuigje vertrokken naar Kikori in de Gulf provincie. Een afgelegen gebied waar je óf met een veel te duur ticket met een commerciële vliegmaatschappij kan komen, óf een dag met een – soort van – openbaar vervoer reist en vervolgens een dag met een klein bootje.
Daar zijn we een week geweest en toen kregen we te horen dat we de provincie uit moesten omdat er een lockdown kwam, waarbij het niet meer mogelijk was om te reizen. Dus toen zijn we maar teruggevlogen naar de hoofdstad. Eerst zouden we terugvliegen met een door de overheid gecharterd vliegtuigje, maar dat ging – nadat we 4 uur gewacht hadden bij de airstrip – niet meer door wegens ruimtegebrek.
Toen maar weer gekozen voor een commerciële vlucht. We zitten nu dus weer bijna 2 weken in de hoofdstad. Ook hier zijn de meeste winkels en alle restaurants en scholen en openbare gebouwen gesloten. We hebben nu contact met de Bijzondere Bijstand Buitenland en wachten tot we terug naar Nederland kunnen.”
Zojuist ontvingen we een berichtje van Steven en Martha met de boodschap dat ze maandagavond 6 april via Brisbane en Doha terug kunnen vliegen naar Amsterdam. Twee dagen later zouden ze weer in Nederland moeten aankomen.
“Negen maanden geleden was het zover. Mijn droom om voor een langere tijd op reis te gaan, zónder retourticket, was begonnen. Ik begon mijn reis in Vietnam, vloog naar Australië, genoot van het weer in Bali, vaarde met de Nomad Cruise van Barcelona naar Brazilië, zag de Iguazu watervallen in Argentinië, maakte een stop in Chili en spendeerde mijn laatste anderhalve maand in Colombia.
Na Colombia zou ik naar huis gaan, maar de corona chaos brak twee weken voor mijn vertrek uit Colombia echt los. Ondanks dat er nog weinig slachtoffers waren, werden er binnen een paar dagen tijd drastische maatregelen genomen. Ik heb dan ook met een vriendin besloten om het Tyrona Park over te slaan en gelijk naar een vliegveld te reizen zodat ik met iemand contact kon leggen over het wijzigen van mijn vliegticket.
Tijdens deze busreis hoorden wij dat het Tyrona Park die dag werd gesloten en wij er dus goed aan hadden gedaan om daar niet heen te gaan. Op het vliegveld heb ik na anderhalf uur bellen met een telefoon van een vriendelijke informatiemedewerker een vrouw van United Airlines te pakken gekregen. Zij kon mijn vlucht kosteloos wijzigen, ik moest er alleen wel voor zorgen dat ik zelf in Bogota zou aankomen. Op het moment dat ik bevestiging gaf, was het stil aan de andere kant van de lijn. Maar nadat wij naar het hostel gingen en ik in mijn boeking keek, had zij de wijziging gelukkig doorgevoerd. Ik kocht snel een ticket naar Bogota en kon twee dagen later naar huis.
Inmiddels werd er via een Facebookgroep een WhatsApp-groep opgericht van gestrande Nederlanders die elkaar up-to-date hielden over veranderingen die plaatsvonden, hostels die sloten, bussen die niet meer vertrokken, vluchten die gecanceld werden en maatregelen die werden genomen. Het was zo bijzonder om te zien dat – ondanks dat iedereen in de stress zat – er toch een verbindende groep werd gecreëerd. Ik reisde met een vriendin, maar juist door deze groep stonden wij er met alle omstandigheden niet alleen voor. Het was mooi om te zien wat er in korte tijd werd gecreëerd.
Diezelfde avond werden er strengere regels opgelegd. We mochten tussen 22.00 en 4.00 uur niet meer buiten zijn en de dag erna werd dit zelfs vanaf 18.00 tot 4.00 uur. Dit zorgde ervoor dat ik onder begeleiding naar een taxi werd gebracht omdat ik voor 4.00 uur een taxi moest hebben naar het vliegveld. Gelukkig waren de mensen op dat moment nog behulpzaam, maar op dit moment worden Europeanen met een scheef oog aangekeken en zelfs uitgescholden.
Mensen zitten in quarantaine, worden geweigerd op vluchten wanneer zij geen mondkapje dragen en zitten 24/7 in de stress of ze überhaupt wel thuiskomen. Er worden meer en meer maatregelen genomen, ticketprijzen rijzen de pan uit en de vraag of je thuiskomt spookt constant door je hoofd. Ik ben inmiddels thuis, maar ik voel de stress van iedereen die nog in Colombia zit.”
GlobeHopper is een online reismagazine boordevol leuke reistips, de mooiste hotspots & onbekende plekjes, waanzinnige rondreizen en toffe stedentrips. Wij, Ydwer & Monique, nemen je mee naar onze favoriete plekken op aarde. Omdat we zelf al jarenlang de aardbol rondreizen (eerst als solo-backpackers, daarna met elkaar en sinds kort met onze mini-GlobeHoppers Lennox & Zoë) hebben we heel veel persoonlijke reistips die we hier graag met je delen! Meer over ons.
